Jako dziedzina naukowa litoterapia zajmuje się leczniczymi
właściwościami kamieni naturalnych, które to, opierają się o ich energię
oraz właściwy skład chemiczny. Działanie litoterapii na organizm
człowieka polega na specyficznej energetycznej wibracji kamieni,
właściwościach fizyko-chemicznych i naturalnej barwy, jaka cechuje
każdy z kamieni. Na całym świecie możemy doszukać się przykładów
wykorzystywania Litoterapii i to już wieki temu, chociażby w
praktykach ezoterycznych, czy procesach leczenia w medycynie
niekonwencjonalnej. Kamienie naturalne nie leczą jak medykamenty,
lecz dzięki swoim właściwościom, zasilają ludzki organizm w potrzebną
mu na daną chwilę wibracyjną, przenikliwą energię, wspomagając w ten
sposób leczenie wielu ze znanych nam chorób i wpływając na nasze
samopoczucie.
Litoterapia wskazywana jest jako idealne uzupełnienie leczenia
metodami konwencjonalnymi i niekonwencjonalnymi. Energia kamieni
naturalnych działa jakoby na poziomie metafizycznym, wypierając z
ciała i duszy przyczyny choroby. Następnie rozpoznając źródło złej
energii chorobowej na poziomie duchowym moc danego kamienia, ze
swą przenikliwą energią, subtelnie oczyszcza organizm człowieka na
poziomie psychicznym (duchowym) i fizycznym. Dobroczynną moc
kamieni naturalnych możemy wykorzystać trzymając je w dłoni, nosząc
przy ciele, na sobie lub wieszając, czy też stawiając je wokół siebie, w
pomieszczeniach, gdzie przebywamy na co dzień mieszkając, ucząc się,
pracując lub relaksując się. Kamienie naturalne, w tym kamienie
szlachetne jak na przykład Opal, Ametyst czy Cytryn, od pradawnych czasów po dziś dzień stosuje się w terapiach energetycznych i różnego
rodzaju masażach relaksujących i leczniczych.
Historia Litoterapii
Leczenie kamieniami naturalnymi to bardzo stara praktyka, mająca
swoje początki wieki temu, już w czasach starożytnych. Przekonani o
ich nadzwyczajnej mocy byli chociażby medycy antycznej Grecji, czy
też lekarze z dawnych Indii. W Europie śladów użycia Litoterapii
doszukamy się u średniowiecznych uczonych i zielarzy. Ponad 3000 lat
temu sproszkowane kamienie szlachetne dodawano do napojów i
potraw. Od setek tysięcy lat praktykuje się też przykładanie kamieni w
miejscach bolących lub zmienionych chorobowo. Starożytni Grecy
zalecali picie wody wzbogaconej minerałami, między innymi bogatymi
w wapń, chorym na łamliwość kości. W Indiach jak podają źródła, od
pradawnych czasów wierzono, iż noszenie przy sobie amuletów
wykonanych przeważnie z kamieni szlachetnych poprawia
samopoczucie i wzbogaca duszę człowieka. Zarazem w Egipcie, jak i w
Indiach stosowano kamienie szlachetne w leczeniu chorób skóry,
poprzez przykładanie ich do ciała chorego. W egipskich grobowcach
datowanych na okres 3000 lat przed naszą erą znaleziono także tysiące
wzorów biżuterii wykonanej z Lazurytu lub nim zdobionej. W wielu
kulturach starożytnych znajdujemy przykłady użycia Agatu, do wyrobu
pieczęci, amuletów, zdobienia czakr, broni, szat oraz innych
wyjątkowych dla posiadacza przedmiotów. Wedle Greckich wierzeń
picie alkoholu z ametystowej czakry zabezpieczało pijącego przed
zbytnim upojeniem. Kolejno w niektórych starożytnych kulturach
talizmanem wojowników był Hematyt dający posiadaczowi siłę,
odwagę, wolę walki i nieustępliwość. Źródła historyczne podają też, że
od starożytności amuletami żeglarzy były Akwamaryny, którym ze
względu na ich barwę często przypisywano morskie pochodzenie.
Kolejno, przykładowo różowy Kwarc w starożytności nazywany był
kamieniem serca. Wierzono, że jego moc potrafi zatrzymywać proces
starzenia się i nadaje posiadaczowi cechy boskości i długotrwały młody
wygląd. W starożytnym Egipcie urabiano z Kryształu Górskiego
soczewki, które następnie miały posłużyć do rozniecania ognia, przy
wykorzystaniu promieni słonecznych. Wiemy, że w średniowieczu
używano Chalcedonu do wyrabiania szkatułek, ozdobnych naczyń oraz
biżuterii, czasami także do zdobienia przenośnych ołtarzyków i naczyń
liturgicznych. W późniejszych czasach znajdziemy ślady zdobienia
mebli, broni i zdobień artystycznych, wykonywanych z tego właśnie
kamienia.
Termin „litoterapia”, według podań, pojawił się dopiero około pierwszej
połowy XX wieku. Nazwa ta wywodzi się z języka greckiego, składając
się z dwóch wyrazów, kolejno „lithos” oraz „terapeia”.